W czasie I Wojny Światowej wojska niemieckie straciły ponad 2 miliony żołnierzy. Z każdej wioski zginęło przynajmniej kilka osób i im, w prawie każdej wiosce, stawiano pomniki. Czczenie pamięci żołnierzy - ofiar walk narodowo-wyzwoleńczych i wojen, rozpoczęło się od 1813-1815 r., tj. od czasów wojen napoleońskich.
Początkowo były to epitafia (umieszczane w kościołach), na których nanoszono nazwiska wojskowych ofiar wojny. Ważnym Impulsem do tego, były strofy wiersza z 1813 r. „Wezwanie” poety śląskiego i żołnierza Teodora Koernera „Vergiß, mein Volk, die treuen Toten nicht ” (Nie zapomnij, mój narodzie, o wiernych zabitych”). W wierszu „Wezwanie” Korner wzywał do ozdobienia urny z prochami poległych bohaterów wieńcem z liści dębowych (sam zginął wkrótce). Taki wieniec (także orzeł, krzyż żelazny, potem hełm) był elementem graficznym epitafiów od 1815 r. Potem po wojnach z 1864, 1866 i 1871 i głównie po 1918 r. oprócz epitafiów kościelnych, rozpoczęto we wsiach budowę pomników. Były one umieszczane obok kościołów, cmentarzy, na placach, rozwidleniach dróg itd.
Pomniki te miały najczęściej kształt prostopadłościanów lub zbliżony do obelisku, z wykutymi nazwiskami. Niektóre były wykonane w postaci dużego głazu. Po 1945 r. zostały one zniszczone (szczególnie wykonane z cegły), lub częściowo rozebrane. Niekiedy zrywano z nich inskrypcje, orły, skuto napisy, krzyże żelazne i hełmy. Po pewnym okresie, niektóre z nich zostały "zagospodarowane" na obiekty kultu religijnego. W ostatnich latach, pozostałe pomniki przyozdabia się nową polską inskrypcją, wskazującą że jest to pomnik poświęcony ofiarom II Wojny Światowej. Na niektórych, taki napis jest dwujęzyczny (także niemiecki). W naszej miejscowości pozostałości znajdują się przy kościele ( część dolna) .
